روز خیلی خوبی است برای اینکه آدم به درون خودش نظر کند. نور سرد آفتاب، مثل قضاوتی بی‌رحمانه نسبت به مخلوقات، از دریچه چشم‌هایم به درونم راه پیدا می‌کند. نوری کم‌مایه درونم را روشن می‌کند. شک ندارم که در عرض یک ربع ساعت ممکن است از خودم بی‌اندازه بدم بیاید. نه، خیلی ممنون. این فکر را از سرم بیرون می‌کنم. دیگر مطالبی را هم که دیروز از اوقات رولبون در سن‌پترزبورگ نوشتم، از نو نمی‌خوانم. همین‌طور با دست‌های آویزان روی صندلی می‌مانم و گاهی بی‌حال چند کلمه‌ای می‌نویسم. خمیازه می‌کشم. منتظرم شب شود. هوا که تاریک شود، من و اشیاء از برزخ بیرون می‌آییم.

برزو آرنج را روی میز گذاشت، شانه را خم کرد و رو به او چرخید: «... قهرمان شوکت مجری مقررات است. شلاق به او داده‌اند. چون مصرفش را می‌داند تبصره‌ها و آیین‌نامه‌های آتشخانه‌ی مرکزی را مو به مو اجرا می‌کند. آدمی مثل او باید ده تا چشم و گوش داشته باشد. همه‌جا حاضر است؟ چه بهتر! شما شورشگرهای کوچک، طبیعی است که از او بیزاز باشید. در پایتخت، سختگیری به مراتب بیش از اینجاست. بحث مطلقاً ممنوع است، سلسله‌مراتب موکداً باید رعایت شود. ما تصمیم داریم اوج بگیریم. هر معترضی بالفطره خائن است و چیزی به اسم زندگی خصوصی وجود ندارد. افکار حدا اسیر جامعه، جزو جریان‌های انحرافی است.»