بوف کور

روزی راوی از سوراخ هواخور رف پستوی تاریک اتاقش منظره‌ای را می‌بیند که همیشه آن را روی قلمدان نقاشی می‌کرده است. او مجذوب نگاه دختر (اثیری) می‌شود. اما روزی نزدیک غروب دختر را نشسته جلوی در خانه‌اش می‌بیند. بعد از مدتی دختر در رختخواب راوی بسیار اسرارآمیز می‌میرد. راوی هم که مجذوب چشم‌های دختر بوده، آن‌ها را نقاشی می‌کند تا به این شکل دست‌کم برای خودش جاودانه‌شان کند. بعد جسد دختر را مثله می‌کند، داخل چمدان می‌گذارد و به قبرستان می‌برد. گورکنی هنگام کَندن قبر دختر، گلدانی پیدا می‌کند که به رسم یادبود به راوی می‌دهند. راوی به خانه بازمی‌گردد و در کمال تعجب می‌بیند روی گلدن یک جفت چشم، دقیقاً مثل چشم‌های دختر که روی قلمدان کشیده بود، نقاشی شده است. بعد از این راوی برای نظم دادن به افکارش، نقاشی خود و نقاشی گلدان را جلوی منقل تریاکش می‌گذارد و آن‌قدر تریاک می‌کشد که به خلسه می‌رود و در عالم رؤیا به ایام دور می‌رود و خود را در فضایی جدید می‌بیند که برایش آشناست. 

راوی در دنیای جدید ماجرا را برای سایه‌اش شرح می‌دهد؛ سایه شکل جغد است و هر چه را راوی می‌نویسد درجا می‌بلعد. راوی این بخش جوانی بیمار است که زنش از او دوری می‎کند ولی با ده‌ها مرد دیگر مراوده دارد. راوی از زنش با عنوان «لکاته» یاد می‌کند که شبیه به دختر اثیریِ بخش اول داستان است. او می‌نویسد که از رجاله‌ها متنفر است که فقط به دنبال پول و شهوت هستند. در آخر راوی تصمیم می‌گیرد لکاته را بکشد. خود را به شکل پیرمرد خنزپنزری درمی‌آورد و سروقت لکاته می‌رود. وقتی او را می‌کشد و به تصویر خود در آینه نگاه می‌کند و می‌بیند موهایش سفید شده و خودش هم شبیه به پیرمرد خنزرپنزری شده است.