ناطور دشت

پسر ۱۶ ساله‌ای به نام هولدن کالفیلد که از مدرسه‌‌اش اخراج شده، قبل از رفتن به خانه، سه روز در نیویورک پرسه می‌زند. او بعد از دعوا و مشاجره با هم‌اتاقی‌اش از خوابگاه بیرون می‌زند. دلیل دعوا نقش خیلی مهمی در سرتاسر رمان دارد که به نوعی به تم اصلی رمان یعنی معصومیت برمی‌گردد. هم‌اتاقی خوش‌تیپ و به قول هولدن خودشیفته‌اش از او می‌‎خواهد انشایی توصیفی برایش بنویسد درحالی‌که خودش، قرار است شب با جین، دوست بچگی هولدن، بیرون برود. هولدن انشایی در مورد دستکش برادر مرده‌اش الی می‌نویسد. جین و دستکش الی، هر دو نمادی از بی‌گناهی و کودکی هستند. همان‌طور که پذیرش مرگ الی برای هولدون سخت است، اینکه دختری مثل جین، با کسی مثل هم‌اتاقی‌اش بیرون برود هم وحشتناک است. نیمه‌های شب پس از دعوا، هولدون منزجر از همه‌ی ساکنین خوابگاه و مدرسه به خیابان می‌زند و راهی نیویورک می‌شود. هولدن کالفیلد وقتی تصمیم می‌گیرد از مدرسه بزند بیرون و قبل از اینکه خانواده‌اش بفهمند که از مدرسه اخراج شده، چند روزی استراحت کند در ذهنش نیویورک جایی است که می‌شود به آن پناه برد. وقتی به نیویورک می‌رسد اولین چیزی که به ذهنش می‌رسد این است که برود توی یک باجه‌ی تلفن و به کسی زنگ بزند اما هر چه در ذهنش بالا و پایین می‌کند هیچ‌کس به فکرش نمی‌رسد. در یک هتل خوب اتاق می‌گیرد و خب از آنجایی که به دلایلی پول توی جیبش فراوان است هیچ خستی به خرج نمی‌دهد. او از چهارشنبه تا جمعه در این شهر سرگردان است. پسرکی استخوانی و قدبلند با کلاه شکار قرمز رنگی روی سرش، قهرمانی تنها و بی‌خواب. اغلب چیزی نمی‌خورد و مدام سیگار می‌کشد. تلاش‌هایش برای ایجاد گفت‌وگو با دیگران بی‌نتیجه است. در بخش‌های پایانی داستان، هولدن پس از چشیدن مزه‌ی‌ واقعی نیویورک و خوردن به پست‌ آدم‌های جعلی و عوضی، درحالی‌که از سرما می‌لرزد و چند سکه بیشتر توی جیبش نیست به سنترال پارک می‌رود. آنجا دنبال مرغابی‌ها می‌گردد. این سوالی ست که از اول داستان ذهنش را به خود مشغول کرده؛ مرغابی‌ها موقع یخ بستن دریاچه‌ی پارک به کجا می‌روند؟ او در تاریکی پا توی پارک می‌گذارد و سپس ناامید از یافتن مرغابی‌ها، روی نیمکتی می‌نشیند و به برادرش الی فکر می‌کند و در دلش به نوعی آرزو دارد که کاش خودش جای او بود. الی هم مثل دستکش بیسبالش، برای همیشه معصوم مانده است. بعد هوای سرد و لرزش دندان‌ها او را به یاد سرمای سیمان و سنگ قبر می‌اندازد و روزهای بارانی قبرستان. بعد پیش خواهرش فیبی می‌رود و بعد هم تصمیم می‌گیرد شب را در خانه‌ی معلم محبوبش بگذراند. اما نیمه‌های شب وقتی معلم را بالای سر خود و در حال نوازش موهایش می‌بیند از آنجا هم می‌زند بیرون. ترسیده و سردش است و خیس از عرق. در انتها هولدن را می‌بینیم که همراه خواهر کوچکش فیبی به پارک می‌رود و برای او بلیط کراسل می‌خرد. خودش روی نیمکتی می‌نشیند و او را تماشا می‌کند.