سال بلوا

زمان داستان، اواخر سلطنت رضاخان است. نوش‌آفرین، فرزند سرهنگ نیلوفری و عالیه خانم، در شیراز بزرگ‌ شده. سرهنگ نیلوفری از بزرگان منطقه‌ی فارس است و مدت‌ها پیش رضاخان وعده‌ی انتقالش به مرکز را به او داده و حالا سرهنگ در انتظار نامه‌ی رضاخان است. سرهنگ نیلوفری آرزو دارد به مقام وزارت جنگ برسد یا نوش‌آفرین را عروس شاه بکند. سرهنگ که به رضاخان اعتماد دارد، دار و ندارش را در شیراز می‌فروشد و به سنگسر می‌رود. در آنجا خانه‌ای بزرگ می‌خرد و فرمانده نظامی شهر می‌شود. چهار سال بعد، هنوز خبری از رضاشاه نیست و سرهنگ نیلوفری آن‌قدر گریه می‌کند که سوی چشم‌هایش را از دست می‌دهد و مدتی بعد از دنیا می‌رود. نوش‌آفرین که برای گشت و گذار به باغ‌های درگزین پدرش می‌رود، با شخصی به نام حسینا روبرو می‎شود که بعدها می‌فهمد کارگاه سفالگری دارد و در پی یافتن برادرانش است. نوشا دلباخته‌ی حسینا می‌شود. نوشا در این وقت هفده ساله است. در این وقت، شخصیت دکتر معصوم معرفی می‌شود. نوش‌آفرین تب‎کرده از عشق حسینا به مطب معصوم می‌رود و حتی به او می‌گوید عاشق شده است. در همین روزها، معصوم که به خانه‌ی نیلوفری‌ها رفت و آمد دارد، از نوش‌آفرین خواستگاری می‌کند. در این میان، حسینا به نوش‌آفرین اعتراف می‌کند که عاشقش شده است. نوش‌آفرین هم موضوع را با مادرش در میان می‌گذارد، ولی عالیه خانم بهانه‌ می‌آورد و به خواستگاری حسینا جواب رد می‌دهد. در نهایت نوش‌آفرین با پافشاری‌های مادرش و آنچه «تقدیر و سرنوشت» برایش در نظر گرفته، با دکتر معصومِ 36 ساله ازدواج می‌کند. در همین وقت، قوای روسیه به کشور وارد می‌شوند و پای جنگ جهانی دوم به ایران می‌رسد. 
داستان وارد زمان حال می‌شود؛ معصوم در میخانه‌ از ماجرای عشق حسینا و نوش‌آفرین باخبر می‎شود. معصوم به نوش‌آفرین مشکوک می‌شود. مست و عصبی به خانه می‌رود و با نوشا دعوا و مرافعه می‌کند و با قنداق تفنگ موزر به سر نوش‌آفرین می‌کوبد. نوش‌آفرین بر اثر این ضربه، بیهوش می‌شود و معصوم او را در تختخواب می‌گذارد. معصوم از روی کینه به حسینا تهمت می‌زند و می‌گوید او جذامی است. همه را علیه او تحریک می‌کند و به کسانی رشوه می‌دهد تا او را بکشند. بیهوشی نوشا هفت روز طول می‌کشد و در شب پنجم، معصوم به دیگران می‌گوید زنش هم جذام گرفته و امروز و فردا از دنیا می‌رود. در شب هفتم نوش‌آفرین می‌میرد و روایت‌ها درهم و به گذشته و حال و آینده در رفت‌وآمد است.
در پایان داستان، چند سال گذشته است. نوش‌آفرین را می‌بینیم که جلوی خانه‌شان می‌رود و میرزاحسن را می‌بیند که دارد برای نوه‌اش «باسی» افسانه‌ی دختری را تعریف می‌کند که عاشق یک کوزه‌گر می‌شود. وقتی چشم میرزاحسن به نوشا می‌افتد، از سال‌های پس از سال بلوا می‌گوید و در حرف‌هایش می‌گوید 22 سال از آن موقع گذشته است. او عاقبت بسیاری از شخصیت‌ها و اتفاقات را برای نوه‌اش تعریف می‌کند.