آفتاب‌گردان‌های کور

کاپیتان کارلوس آلگریا پس از سال‌ها خدمت تصمیم گرفت از ارتش فرانکو و جنگ خونینی که در آن شرکت داشت کناره‌گیری کند. او پس از استعفا دستگیر و به خیانت متهم شد. در حالی که او زندانی بود، جمهوری‌خواهان تسلیم شدند و میدان جنگ را ترک کردند. وقتی ملی‌گرایان کنترل را در دست گرفتند، آلگریا به خاطر اقداماتی که در طول جنگ انجام داده بود به اعدام محکوم شد. وقتی زمان تیرباران فرا رسید، او را همراه با دیگر هم‌رزمانش مقابل دیوار قرار دادند. پس از اصابت گلوله به سرشان، آن‌ها را در یک گور دسته‌جمعی دفن کردند.
به طرز شگفت‌انگیزی، کارلوس بیدار شد و بلافاصله متوجه شد که گلوله فقط به او برخورد کرده و جمجمه‌اش را سوراخ نکرده است. تا آنجا که توانست از گودال بیرون آمد و با درد فراوان تا رسیدن به شهری خود را کشاند و توسط زنی نجات یافت. پس از چند روز، آلگریا تصمیم گرفت برای تسلیم دوباره به عدالت به شهر خود بازگردد، چراکه احساس گناه اجازه نمی‌داد با آرامش زندگی کند.

دو نوجوان به نام‌های اولالیو(که شاعر بود) و النا با گذر از کوه‌های آستوریاس به فرانسه سفر کردند تا از رژیم تحمیلی فرار کنند. النا که هشت ماهه باردار بود، دردهای زایمانش شروع شد و آن‌ها را مجبور به توقف کرد. پس از ساعت‌ها درد، دختر جوان پسری به دنیا آورد که او را رافائل نامیدند. متأسفانه النا در هنگام زایمان درگذشت و اولالیو تنها با نوزاد باقی ماند.
شاعر که هنوز از مرگ النا شوکه بود، احساس گناه شدیدی به او چیره شد. او همچنین از اینکه نمی‌دانست با رافائل چه کند شرمنده بود، رافائلی که ساعت‌ها بی‌وقفه گریه می‌کرد. با این حال، به تدریج مرد جوان شروع به مراقبت از پسرش کرد و مراقبت از او را تنها ماموریت زندگی خود دانست. کمی بعد، اولالیو کلبۀ متروکه‌ای پیدا کرد و تصمیم گرفت آن را به عنوان پناهگاه انتخاب کند.
پسر هر وقت می‌توانست، برای پیدا کردن غذا بیرون می‌رفت. یک روز موفق شد دو گاو بدزدد که مدتی به آن‌ها غذا داد. اما با آمدن زمستان همه چیز پیچیده شد و مرگ هر دو قریب‌الوقوع بود. این داستان به صورت اول شخص روایت می‌شود و طبق دفترچه خاطراتی نوشته شده که چوپانی همراه دو جسد انسان و یک گاو مرده در بهار 1940 پیدا کرد.

داستان سوم درباره خوان سنرا، جمهوری‌خواهی است که در زندان فرانکو زندانی شده بود. این مرد توانست زنده بماند زیرا دربارۀ پسر سرهنگ ایمار، رئیس دادگاه، اطلاعات داشت. سنرا این اطلاعات را به صورت دسته اول به دست آورد، زیرا در کنار میگل ایمار جنگیده بود. برای به تعویق انداختن مرگ خود، این فرد هر روز دروغ می‌گفت و ادعا می‌کرد که میگل یک قهرمان است، در حالی که در واقع او یک بازندۀ ساده بود.
خوان همزمان با کارلوس آلگریا و در طول محکومیتش در زندان با پسری به نام اوگنیو دوست شد. برای سنرا ادامه دروغ گفتن سخت‌تر و سخت‌تر می‌شد. همچنین می‌دانست که خواهد مرد، زیرا جسماً در شرایط خوبی نبود.
وقتی به نظر می‌رسید که دیگر هیچ چیز نمی‌تواند بدتر از این شود، دو اتفاق رخ داد که سنرا را از هم پاشید و سرنوشت او را تعیین کرد: کاپیتان جوی تصمیم به خودکشی گرفت و چند روز بعد اوگنیو به اعدام محکوم شد. خوان که بسیار تحت تأثیر قرار گرفته بود، تصمیم گرفت حقیقت را دربارۀ میگل اعتراف کند، چیزی که منجر به صدور دستور تیراندازی خودش چند روز بعد شد.

بخش آخر داستان ریکاردو را روایت می‌کند: یک جمهوری‌خواه متأهل که با همسرش، النا و فرزندش، لورنزو زندگی می‌کند. همه در روستا فکر می‌کردند او مرده است، بنابراین مرد با استفاده از این شرایط تصمیم گرفت با همسر و پسر کوچک خود در خانۀ خود پنهان شود. 
این خانواده یک روال سختگیرانه ایجاد کردند تا کسی متوجه زنده بودن ریکاردو نشود. سالوادور، کشیش روستا و معلم لورنزو، دیوانه‌وار عاشق النا شد، تا جایی که هر وقت او را می‌دید آزارش می‌داد. با پیچیده‌تر شدن همه چیز، ریکاردو تصمیم گرفت به مراکش فرار کند. از آن پس شروع به فروش مقداری از وسایل خانه کردند.
وقتی همه چیز تقریباً آماده بود، سالوادور با بهانۀ نیاز به صحبت با پسر وارد خانه شد. پس از یک غفلت از طرف لورنزو، کشیش به النا حمله کرد که باعث شد ریکاردو برای دفاع از همسرش بیرون بیاید. با افشا شدن این راز، معلم این خبر را منتشر کرد: که مرگ این مرد یک دروغ پست و بزدلانه بوده است. و در نهایت همین امر باعث دیوانگی و خودکشی پدر خانواده شد.